ความรักมันไม่ได้ยากนะแต่ทำไมกุถึงเจอแต่คนเหี้ยๆ
บางคนก็น่ารักมากซะจนเราอยากขอบคุณที่เขาเกิดมา ฮรึก🥺
เพื่อนกูสู้ตายมากต่อให้อกหักร้องไห้เหมียนหมาก็ตาม
ยิ่งโตยิ่งรู้เลยว่าการนอนโง่ๆบนเตียงในวันหยุด ใส่ชุดนอนทั้งวัน ถึงจะซกมกแต่โคตรมีความสุข
อยู่บ้านใช้ตังเยอะกว่าออกไปข้างนอก กูเก่งเนอะ🥲
ส้นตีนเท่านั้นแหละที่จะช่วยแก้ปัญหานี้ได้
เลิกได้ก็เลิกนะนิสัยชอบขอโทษ แต่ไม่ปรับปรุงตัวอะ
"มึงเสียใจได้เต็มที่เลย เเต่มึงต้องไปต่อ"
ถ้าเราบังเอิญเจอกันอีกครั้ง กูขอซัดสักหมัดเหอะสัส ควย
ตอนเจอของอร่อยก็ไม่รู้จะส่งไปอวดใคร
ประเทศนี้ขโมยความฝันตอนเด็กกูไปหมดเลย
ทำไมโตแล้วหัวเราะยากจัง.
คือช่วงนี้กุสวยมากแต่ไม่ไ้ด้ออกไปไหนเลย อีรัดบานอีเหี้ย
ใครก็ได้บอกแม่กุทีว่า "เดี๋ยวทำ" ไม่ได้แปลว่าไม่ทำ ทำไมแม่ไม่เข้าใจนุ🥲
ไม่ว่าจะความสัมพันธ์แบบไหนถ้ามันtoxic ก็ไม่เห็นต้องรักษาไว้เลย
เหมือนกูจะรักษาไม่หายแล้ววะ อีโรคตอบในใจอะ
พอไม่พยายามมันก็ลืมไปเอง
ก็ถ้าเลือกได้ไม่ขอเป็นคนที่ต้องเสียใจ
บัตรปชชมีไว้เข้าร้านเหล้าเท่านั้นแหละ ทุกวันนี้ยังต้องมานั่งลงทะเบียนอยู่ดี มีไว้ทำไมกุงงมาก..
แพรวพราวมาก..
สภาพตัวเองตอนนี้ไม่มีหน้าไปคาดหวังกับใครหรอก
ขอโทษที่ขี้รำคาญ แต่กูไม่ผิด
มัธยมแม่งโคตรมีความสุขที่สุดละ ใบไม้ตกแล้วหัวเราะไม่เกินจริง
อย่าแตกสลายเพราะใครอีกเลยนะ
คนที่ทำเราเสียใจเขาแม่งไปไกลแล้วอะ เรายังเอาตัวเองกลับมาไม่ได้เลย มันคุ้มเเล้วหรอ